مگه اینکه بعد صد سال حلول کنم به جان گل سرخ گلِ سری...

با اگر ها و چرا هات اگر خوب اگر بد، چشم در چشمم میشوی که ای عاشق دیرینه من خوابت هست؟ خواب از چشمم میپرد اما جوابت را نمیدهم! دلم میگیرد و اندازه سال های رفته و نرفته عمرم صدای همه ی رفتن های دنیا مدام پچ و پچ سرم را درد می آورند.

 هلا پژمرده گل جوانم خجالتت نشود از هدر رفتن هرچه بود و دست های خالی و بیان تکه پاره ام که جواب گلگونِ توالی تپش های بیجای قلبم را میدهم. و سرخی پر های پروازت را نگه داشتی تا نشانی از من داشته باشی به اوج بی کران قاف تا تنهایی ابدی ات را پر کنی از حسرتی سردِ خشک از من...